dimecres, 30 de març del 2016

RELAXA'T...I LA MUNTANYA ET POSARÀ AL TEU LLOC

(TRADUCCIÓN AL CASTELLANO AL FINAL DEL ARTÍCULO)

Sí. I quan pasa, m'enduc una severa plantofada.
La setmana passada vaig experimentar-ne una d'interessant.
Us poso en antecedents. Segueixo el procés de recuperació de la lesió dels malucs (amb afectació als genolls) i, després de l'última recaiguda, ja he tornat a córrer tres dies (4, 6 i 8 minuts). Però el que em dóna vida, ara per ara, és la bicicleta.
En una entrada anterior ja vaig explicar que volia prendre'm referències de temps dels ports de muntanya que anés pujant aquesta temporada ciclista...per anar comprovant la meva evolució i estat de forma. Uns dies després de patir a la Morcuera vaig pujar el Port de Canencia (germà petit de l'anterior, ja que tots dos surten de Miraflores de la Sierra). Em vaig trobar molt còmode en tota l'ascensió i vaig trigar 29'00" en els 7,8 quilòmetres que hi ha fins al coll.
La setmana passada vaig repetir, confiat que milloraria la marca fácilmente, com una cosa que havia de caure pel seu propi perquè sí. Anava amb un amic, en Mati Rivera, i vam plantar-nos a Miraflores després d'haver passat per un portet curt però molt dur que té un nom bastant premonitori: la Trampa!!! La veritable trampa, però, la vaig trobar a Canencia, quan les forces em van abandonar i vaig acabar arrossegant-me els últims revolts, per aturar el cronòmetre als 29'51". Cura d'humilitat total.
Quan donem per feta una cosa abans de fer-la...ens enduem sorpreses com aquesta meva. Necessàries, per aprendre. Superar-se a un mateix costa un esforç més gran del que pensem. De fet, si no fos així, l'esport no seria tan apassionant com és, oi?
Precisament per això, avui em sento tremendamente orgullós d'haver coronat Canencia una tercera vegada, en un temps de 27'31". Pedalant sense excessos de confiança i amb una gran obstinació.
Pot ser que el vent de cua que m'ha empès en la pujada també hi tingui alguna cosa a veure...però tant se val. Jo, avui, content.


RELÁJATE...Y LA MONTAÑA TE PONDRÁ EN TU SITIO

Sí. Y cuando sucede, me llevo un severo tortazo.
La semana pasada experimenté uno bastante interesante.
Os pongo en antecedentes. Sigo el proceso de recuperación de la lesión de cadera (con afectación en las rodillas) y, después de la última recaída, ya he vuelto a correr tres días (4, 6 y 8 minutos). Pero lo que me da vida, ahora mismo, es la bicicleta.
En una entrada anterior ya expliqué que quería tomarme referencias de tiempo de los puertos de montaña que fuese subiendo esta temporada ciclista...para ir comprobando mi evolución y estado de forma. Unos días después de sufrir en la Morcuera, subí el Puerto de Canencia (hermano pequeño del anterior, ya que los dos salen de Miraflores de la Sierra). Me sentí muy cómodo en toda la ascensión y tardé 29'00" en los 7,8 kilómetros que hay hasta el collado.
La semana pasada repetí, confiado que mejoraría la marca sin apenas pestañear, como una cosa que tenía que caer por su propio peso. Iba con un amigo, Mati Rivera y nos plantamos en Miraflores después de haber pasado por un puertecillo corto pero muy duro, que tiene un nombre bastante premonitorio: la Trampa!!! La verdadera trampa, sin embargo, me la encontré en Canencia, cuando las fuerzas me abandonaron y acabé arrastrándome las últimas curvas del puerto, para parar el cronómetro a los 29'51". Cura de humilidad total.
Cuando damos por hecha una cosa antes de hacerla...nos llevamos sorpresas como ésta mía. Necesarias, para aprender. Superarse a uno mismo cuesta un esfuerzo más grande de lo que, a menudo, pensamos. De hecho, si no fuese así, el deporte no sería tan apasionante como es, verdad?

Precisamente por ello hoy estoy tremendamente orgulloso por haber coronado Canencia, una tercera vez, en un tiempo de 27'31". Pedaleando sin excesos de confianza y con una gran obstinación.
Quizás el viento de cola que me ha empujado en la subida también haya tenido alguna cosa que ver...pero me da igual. Yo, hoy, contento.

diumenge, 20 de març del 2016

CAURE I AIXECAR-SE. TORNAR A CAURE I TORNAR A AIXECAR-SE.

TRADUCCIÓN AL CASTELLANO AL FINAL DEL ARTÍCULO
Després de la recaiguda tocava deixar passar una setmana per tal que el temps reduís la inflamació i les molèsties. A continuació, calia tornar a reforçar la zona en qüestió i tornar-ho a intentar. I d'això no me'n cansaré. Ahir dissabte ja vaig sortir a córrer. Quatre minuts. Només. Però sense dolores ni molèsties de cap tipus. 
Avui tenia ganes de provar amb algun minuet més, però he preferit estar-me'n. I, aprofitant que al final la pluja no s'ha deixat veure, he sortit en bicicleta. 70 quilòmetres pels voltants de Madrid (Madrid [Ventas]-Mejorada del Campo-Arganda del Rey-Loeches-Torrejón de Ardoz-Mejorada del Campo-Madrid [Ventas]), sense vent, a bon ritme i amb un company inesperat. M'ha passat com un avió en la recta que hi ha abans d'arribar a Arganda del Rey i m'hi he enganxat al darrere. Després d'uns minuts d'acostumar-me al seu ritme, he tret el cap per dir-li que seguia al seu darrere...però que no li podia oferir relleus. I vet aquí que m'ha dit que ja li anava bé, que no el passés, que estava entrenant-se amb el potenciòmetre, una nova eina que està fent furor en l'univers de les dues rodes. Els ciclistes que utilitzen aquest dispositiu pedalen sempre fent la mateixa quantitat de força. És a dir, que en terreny pla pedalen amb una determinada intensitat, i quan arriba una baixada no es deixen anar per la inèrcia del descenso, sinó que segueixen fent força. I, en canvi, a les pujades, tampoc fan més força del normal, per tal d'intentar mantenir el ritme, sinó que mantenen la força de les pedalades, independentment de la inclinació del terreny. La primera vegada que vaig saber de l'existència dels potenciòmetres va ser en una etapa del Tour de França, en què Chris Froome va fer una autèntica exhibició. No va respondre las atacs explosius dels rivales i no li va importar perdre contacte amb el grup de favorits. Es va mantenir fidel al potenciòmetre, que li marcava la força máxima que li podia exigir al seu cos fins al final de la pujada. I li va sortir de maravilla.. I ara ho utiliza moltíssima gent.
El company de ruta ha resultat ser un ciclista que competeix en categoria MASTER i que no va gens malament. Es diu Jesús Nieto. Li seguiré la pista. Espero que li vagi bé i que un altre dia ens tornen a trobar. 
Demà, si tot va bé, després de la sessió d'exercicis al gimnàs, tornaré a córrer. A peu. Una estoneta més.


CAER Y LEVANTARSE. VOLVER A CAER Y VOLVER A LEVANTARSE.

Después de la recaída tocaba dejar pasar una semana para dejar que el tiempo redujese la inflamación y las molestias. A continuación, había que volver a reforzar la zona en cuestión y volverlo a intentar. Y no me cansaré de hacerlo. Ayer sábado ya salí a correr. Cuatro minutos. Solamente. Pero sin dolores ni molestias. 
Hoy tenía ganas de probar con algún minuto más, pero preferí ahorrármelo. Y, aprovechando que la lluvia anunciada no se ha dejado ver, he salido en bicicleta. 70 kilómetros por los alrededores de Madrid (Madrid [Ventas]-Mejorada del Campo-Arganda del Rey-Loeches-Torrejón de Ardoz-Mejorada del Campo-Madrid [Ventas]), sin viento, a buen ritmo y con un compañero inesperado. El que me ha avanzado en la recta que hay antes de entrar en Arganda del Rey. Me ha pasado como un avión y me he pegado a su rueda. Tras unos minutos necesarios para acostumbrarme a su ritmo, he sacado la cabecita para informarle que seguía detrás...si no le importaba...pero que no le podía ofrecer relevos. Y mira por dónde, me ha dicho que no le importaba y que ya le iba bien que no le relevase, ya que estaba entrenándose bajo la guía del medidor de potencia, una nueva herramienta que está causando furor en el universo de las dos ruedas. Los ciclistas que utilizan este dispositivo pedalean siempre haciendo la misma cantidad de fuerza. Es decir que, en terreno llano van a una cierta intensidad de pedaleo y cuando llega una bajada (en lugar de relajarse y dejarse llevar) siguen pedaleando a esa misma intensidad. En las subidas, en cambio, tampoco hacen esfuerzos por mantener la velocidad. Siguen atendiendo a lo que les marca el dispositivo. La primera vez que supe de la existencia de los potenciómetros fue en una etapa del Tour de Francia en la que Chris Froome dio una auténtica exhibición. No respondió a los ataques explosivos de sus rivales, sin importarle quedarse cortado del grupo de favoritos. Pero se mantuvo fiel al potenciómetro, que le marcaba la fuerza máxima que podía exigirle a su cuerpo hasta el final de la subida. Y le salió de maravilla. Y ahora lo utiliza muchísima gente. 
El compañero de ruta ha resultado ser un ciclista que compite en la categoría MASTER y que lo hace bastante bien. Se llama Jesús Nieto. Le seguiré la pista. Espero que le vaya bien y que, otro día, volvamos a encontrarnos.
 Mañana, si todo va bien, después de la sesión de gimnasia, volveré a correr. A pie. Un ratito más.

dissabte, 5 de març del 2016

PROGRESSIÓ TRENCADA, TOCA RECUPERAR I TORNAR A COMENÇAR

(TRADUCCIÓN AL CASTELLANO AL FINAL DEL ARTÍCULO)

Els dies d'evolució van ser molt bonics. També van ser il·lusionants, convidaven a recuperar somnis llargament oblidats. Cada dia un minut més, cada dia una mica més ràpid.
Petites molèsties que no preocupaven...o que no havien de preocupar. Fins que t'adones que sí que preocupen, perquè no se'n van. I, després, s'agreugen.


Uns exercicis mal fets, afegits a la càrrega de minuts per a un cos desacostumat a córrer, van suposar un còctel explosiu totalment nociu per a la lesió. Així que vaig haver de parar. Parar de córrer, que no d'exercitar-me. Seguiré entrenant el meu cos per poder tornar a gaudir de córrer, encara que segueixi ensopegant-me amb totes les pedres del camí.


PROGRESIÓN ROTA, TOCA RECUPERAR Y VOLVER A EMPEZAR

Los días de evolución fueron muy bonitos. También muy ilusionantes. Invitaban a recuperar sueños largamente olvidados. Cada día un minuto más, cada día un poco más rápido.
Pequeñas molestias que no preocupaban...o que no debían preocupar. Hasta que te das cuenta de que sí que preocupan, porque no se van. Y, después, se agravan.


Unos ejercicios mal hechos, sumados a la carga de minutos, para un cuerpo desacostumbrado a correr, supusieron un cóctel explosivo, totalmente nocivo para la lesión. Así que me vi obligado a parar. Parar de correr, que no de ejercitarme. Seguiré entrenando mi cuerpo para poder volver a disfrutar de correr, aunque siga tropezándome con todas las piedras del camino.