dilluns, 19 de setembre del 2016

LES SENSACIONS DE CÓRRER PER SENSACIONS A LA 'MADRID CORRE X MADRID'

(Traducción al castellano al final del artículo)

Segona cursa en menys d'un mes. Segona cursa, també, en els últims dos anys i nou mesos.
Moltes coses han canviat en mi, però segueixo gaudint com un nen.
Corro sense dolor i això és una meravella.
Ahir, mentre em preparava la roba per a la cursa, pensava que això ja comença a fer bona pinta.
I no m'equivocava.
Aquest matí he sortit de casa amb el convenciment que faria una bona cursa, a la Madrid corre x Madrid. El que no m'hauria imaginat és que ho faria...a cegues.
Estic en un procés de canvi de rellotge. Els que tinc s'han posat d'acord per girar-me l'esquena al mateix temps. I l'últim que em quedava s'ha quedat sense bateria quan havia de començar l'escalfament. Així que he pres la sortida amb la idea de córrer per sensacions.
Córrer per sensacions?
I com es fa això?
Sortint a ritme controlat...i controlar fins al final? O córrer a fons fins que les "sensacions" et diuen que és millor afluixar perquè no arribaràs enlloc?
No ho sé.
Jo he sortit a un ritme viu, exigent, però sense anar a fons. Cap al quilòmetre sis, al carrer Mayor, he tingut un primer moment complicat. I he afluixat una mica, per recuperar-me. Ja veia que no anava sobrat, però tot i així, quan a cursa arribava al final, al Paseo del Prado, he decidit fer un atac llarg.
Lamentablement, el que he fet ha estat un ridícul espantós. No he pogut mantenir el meu propi ritme. I en els últims 500 metres, per l'esquerra i per la dreta, m'han passat més de deu atletes.
Entre ells hi havia dos corredors signifcatius: Dabiz Muñoz, el cuiner, i la seva llebre, Luis Miguel Martín Berlanas, medallista europeu en els 3.000 obstacles (i, també, director del polèmic projecte del Carnet Corredor de la Federació Espanyola d'Atletisme). Les sensacions de córrer per sensacions, a cegues, sense rellotge, no han estat bones. Però probablement hi té a veure el fet que al final m'hagi enfonsat. La sorpresa positiva i agradable me l'he trobat de tornada, ja a casa, quan han penjat la classificació i m'he vist en uns esperançadors 39'00".
Avui ha estat un bon dia, però no només per a mi. Alejandro Roldán, de la colla de triatletes d'Alcobendas, ha batut la seva millor marca personal i ha fet uns il·lusionants 41'47". Enhorabuena, Roldán!!!


LAS SENSACIONES DE CORRER POR SENSACIONES EN LA 'MADRID CORRE X MADRID'

Segunda carrera en menos de un mes. Segunda carrera, también, en los últims dos años y nueve meses. Muchas cosas han cambiado en mí, pero sigo disfrutando como un enano.
Corro sin dolor y esto es algo maravilloso.
Ayer, mientras preparaba la ropa para la carrera, pensaba que esto ya empieza a tener buena pinta..
Y  no me equivocaba.
Esta mañana he salido de casa con el convencimiento de que haría una buena carrera, en la Madrid corre x Madrid. Lo que no me habría podido imaginar es que lo haría...a ciegas.
Estoy en un proceso de cambio de reloj. Los que tengo se han puesto de acuerdo para darme la espalda al mismo tiempo. Y el último que me quedaba, se ha quedado sin batería cuando iba a empezar a calentar. Así que he tomado la salida con la idea de correr por sensaciones.
Correr por sensaciones?
Y cómo se hace, eso?
Saliendo a un ritmo controlado...y "controlar" hasta el final? O correr a tope hasta que las "sensaciones" te digan que es mejor aflojar porque si no no llegarás a ninguna parte?
No lo sé.
He salido a un ritmo vivo, exigente, pero sin ir a tope. Hacia el kilómetro seis, en la calle Mayor, he tenido un primer momento complicado. Y he aflojado un poco, para recuperarme. Me he dado cuenta de que no iba sobrado, pero a pesar de ello, cuando la carrera empezaba a llegar a su fin, en el Paseo del Prado, he decidido hacer un ataque largo.
Lamentablemente, lo que he hecho ha sido un ridículo espantoso. No he podido mantener mi propio ritmo. Y en los últimos 500 metros, por la izquierda y por la derecha, me han pasado más de diez atletas. Entre ellos había dos corredores significativos: Dabiz Muñoz, el cocinero, y su liebre, Luis Miguel Martín Berlanas, medallista europeo en los 3.000 obstáculos (y, también, director del polémico proyecto del Carnet Corredor de la Federación Española de Atletismo). Las sensaciones de correr por sensaciones, a ciegas, sin reloj, no han sido buenas. Pero probablemente tiene mucho que ver el pinchazo que he sufrido al final. La sorpresa positiva y agradable me la he llevado posteriormente, ya en casa, cuando han colgado la clasificación y me he visto en unos esperanzadores 39'00".
Hoy ha sido un buen día, pero no sólo para mí. Alejandro Roldán, del grupo de triatletas de Alcobendas, ha batido su mejor marca personal y ha hecho unos ilusionantes 41'47". Enhorabuena, Roldán!!!